27.10.13





CANTO DECIMOSEXTO

En otros tiempos iba mucha gente de promesa
al puente de las candelas a implorar gracia divina
para soldados que estaban en la guerra, para historias de amor,
enfermedades, para obtener dinero, juventud, deseos inconfesables.
Por ejemplo, muchos no se entendían con su pajarito,
si le decían: ¿listo?, él respondía:  ¡no!
Había entonces que cruzar el puente hasta la cruz del molino
con una candela  encendida y cuidado de que no se apagara.
Pero venía viento, un airecillo fino que bajaba
de las montañas y a las manos les costaba lo suyo
cubrir la llama y ¡hala! vuelta a empezar,
y así una y otra vez, un mes, un año...
A una vieja que estaba llegando a la cruz
se le prendió fuego la ropa y ardió todo:
 la ropa, la fe y el tiempo.
Desde aquella desgracia la gente fue abandonando
aquella devoción y ahora ya no va nadie.


EI domingo pasado fui a dar una vuelta
y vi, en mitad del puente, al hijo tonto de la Filomena
que llevaba en la mano su candela encendida.
Vi la llama bien derecha, no la movía ni la brisa
que bajaba por el río. ¿Qué gracia pediría?
¿Una vida normal o seguir tirando con su cabeza loca?
Antes de llegar a la cruz del molino,
cuando estaba a dos pasos, se detuvo
y sopló la llama.

Tonino Guerra, La miel.


CANTÈDA SÉGG

Una vólta I' avnéva un sach ad zenta a  peniténza
me Pòunt dal CandàiIi, e i dmandéva la grèzia
par di suldè ch'i éra in guèra, par dal stóri d'amòur,
dal malatéi, par avài di bóch, la giovinèzzadal vòi masèdi,
par esémpi una masa i n' eva piò un'intaisa se biréll,
se i géva: pronto? léu l'arspundéva: no!
Bastéva pasè soura e' pòunt fina a la cròusa de mulóin
s'una candàila zàisa ch'la n s'éva da smurtè.
Però e' tiréva e' véntun'ariètta ch’1a avnéva 
da Ia muntagna e al mèni al féva fadóiga
a tnài ciutèda la fiama e alòura próvaripróva, un mais, un an...
M’una vècia ch’la stéva arivand in chèva
u i s'è tachè fugh mi pan e u s'è brusé
ran e savòun. E'  da ch`la disgrèzia che la zénta
la i à smèss la devoziòun e u n' aróiva piò niséun.

La dmènga ch'lè pas ò  un'ucèda me pòunt
e ò vést e' fiul dIa Filuména che sciòch
ch’lavéva in mèna una candaila zàisa,
La fiama la éra drétta e un Ia muvéva gnénca la brèzza
ch'l'avéva in da e' fiómCsa dmandaràl para grèzia?
Una vóita nurmèla o andè avanti sla su tèsta balènga?
Próima d’arivé ma la cròusa de mulóin
ch’la éra alè a du pas, u s’è fèrum e l’à sufié te lóm.

Tonino Guerra, Il miele, 1981.